Habari yako (hallo);

Nou hier dan weer een up- date van mijn avonturen in Afrika. En dat zijn er heel wat, want het is lang geleden dat ik jullie een e-mail heb gestuurd! Dat het zolang geduurd heeft is mede omdat ik het moeilijk vind om te omschrijven wat ik hier allemaal mee maak. Het zo indrukwekkend, ontroerend, veel en verschillend. Maar goed ik ga toch een poging wagen….

Werk/project;
Om te beginnen ben ik nu druk bezig met zelfverdedigingslessen te geven aan de vrouwen (van 16 tm 35 jaar) uit de sloppenwijken. In totaal geef ik aan 7 groepen les en de grote van een groep is 10 personen. Een behoorlijke uitdaging voor mij, want ik ben hiervoor helemaal niet bevoegd en ik heb ook nog nooit les gegeven. Maar geweld is hier meer de regel, dan een uitzondering, verkrachting en mishandeling de "gewoonste" zaak. Zo bestaat er ook een mythe onder een van de stammen, dat als je besmet bent met het aids virus, je dit kunt genezen door met een maagd naar bed te gaan! Dus na dit gehoord te hebben ben ik aan de slag gegaan en uiteindelijk een cursus van 8 lessen gemaakt. In het begin was ik er erg onzeker over, maar nu beleef ik er veel plezier aan.

Ik geef de training zowel het trainingscentrum van UNIP (waar ik woon) als op een twee basisscholen in de sloppenwijken waarmee UNIP samenwerkt. Met name dit laatste is zeer indrukwekkend, want de scholen bevinden zich diep in de sloppenwijk (30 min lopen) en bestaat enkel uit golfplaten met daarin een aantal gaten die fungeren als raam. Licht en rust zijn er nauwelijks. De scholen geven aan 130 kinderen les in een ruimte van nog geen 40 vierkante m. Niet voor iedereen is er plaats op een schoolbank, dus de helft van de kinderen zit op de grond. Om de klassen van elkaar te scheiden wordt er gebruik gemaakt van een houten tussenschot, die fungeert als muur en geluidswand! Zo ook wanneer ik mijn les geef. Dus erg bijzonder om hier les te geven, creatieviteit en aanpassingsvermogen is wat me uitdaagt…

Action for childeren in conflict;
Naast het project United Inner Power, werk ik nu ook 3 dagen per week bij de organisatie: Action for Childeren in Conflict.Een project voor straatkinderen in Thika. In Kenia zijn gigantisch veel straatkinderen die al vanaf de leeftijd van 4 jaar op straat leven en slapen. Veel van hen zijn hun ouders verloren aan aids, andere zijn weg gestuurd van huis omdat hun ouders geen geld hebben om voor ze te zorgen. De meeste kinderen zijn verslaafd aan lijm en om het geld bij elkaar te krijgen, prostitueren ze zichzelf dagelijks (voor 20 euro cent). Verschrikkelijk om te zien en mee geconfronteerd te worden. Hier in Thika zijn er alleen al 200. Het centrum is nog in een startende positie. Dus gisteren hebben we met een plaatselijke jeugdgroep (No Limits, go and make a diffrence!) het centrum schoongemaakt. Van de week gaan we het verder langzaam opknappen, schilderen, dak maken, enz. Maar morgen gaan ze al open, dus dit gaan we samen met de kinderen doen. Het centrum biedt aller eerst echt de primaire levensbehoefte, een maaltijd, een plek om zichzelf en hun kleding te wassen.Om vanuit daar in een later stadium hen ook te gaan begeleiden en de kinderen voor te lichten over aids, zelfhygiëne, gevaar, etc. Echt een waanzinnig project!!!! Wordt vervolgd...
Bezoek uit Nederland;
Verder heb ik 4 bijzondere dagen achter de rug met Talitha (een vriendin uit Nederland die mij voor een paar dagen is komen opzoeken). In die 4 dagen is er een hoop gebeurd. Aller eerst wilde ik haar mijn werkplek laten zien, echter voordat we daaraan kwamen werd Talitha beroofd van haar camera in de locale bus. (zo'n volgepropte minibus). Een geplande actie die we helaas te laat door hadden. Een van de mannen hield Talitha tegen terwijl we de bus uit wilde stappen, pakte haar camera uit haar buidel en vluchten vervolgens uit het raam. Afijn wij naar het politiebureau om aangifte te doen. Geloof me dit doe je ook maar een keer… Daar hebben we dus de hele middag gezeten. Als je dacht dat het in Nederland langzaam gaat, dan ben je zeker niet in Afrika geweest. Werkelijk dit gaat nergens over. Een tafel, wat stoelen, en kapotte bank, nog wat papier, pennen en een aantal mensen in een uniform en je hebt een Afrikaans politiebureau. Volgens mij hadden ze zelf geen flauw idee hoe ze een verklaring af moesten nemen? Vragen die niet ter zake deden, vervolgens allebei naast elkaar dezelfde verklaring afleggen voor de tweede keer om vervolgens te horen dat we morgen terug moesten komen om de rest af te handelen. Alles werd op een velletje papier geschreven en dat was het dan. Hoop op het terug vinden van de camera of de dader, hadden we al snel opgegeven. Onze aangifte belande ergens in een hoekje op een stoffige plank, tussen de cola flesjes, auto banden en nog 1000 andere "dossiers". Enige systeem leek ver te zoeken en de camera waarschijnlijk ook helaas,… Achteraf hebben we ons wel kapot gelachen, om de bizarre ervaring, eentje om niet snel meer te vergeten.

Heal the world;
Daarnaast was het heel erg mooi om mijn ervaringen in Afrika met Talitha te delen. Een dag zijn we bij een vriendin van mij, gaan eten. Zij woont midden in de sloppenwijken met haar familie in een huisje van 6 m. Toen we op een gegeven ogenblik door de steegjes van Kibera liepen, hoorde we het nummer "Heal The World" van Michael Jackson" vanuit een van de kraampjes. Weet niet of iedereen het nummer kent, maar het was kippenvel en tranen.Want daar liepen wij dan, tussen het vuil, de blubber, en golfplaten krotten, een omgeving vol ellende en armoede en op de achtergrond dit nummer.. Het was een erg aangrijpend moment en bijzonder! Zeker om dit samen met iemand te kunnen delen. Met iemand met dezelfde achtergrond, waarden en normen. Want normaal loop ik hier dagelijks alleen doorheen en merk ik toch dat ik me probeer af te sluiten voor alle ellende. Uit zelfbescherming, want anders red je (ik) het niet. Maar het gevoel en verdriet, zit er natuurlijk wel. Want ik raak steeds meer betrokken bij, maak vrienden... waardoor de verschillen tussen ons nog meer zichtbaarder worden. Zij kunnen het zich vaak niet veroorloven om naar de dokter te gaan, een bus te pakken zij lopen elke dag 2,5 uur naar het trainingscentrum om 20 ct uit te sparen voor eten, etc. Twee compleet andere werelden in een land. Alles wat voor mij zo vanzelfsprekend is, is waar zij van dromen!.

Bruidsmeisje;
11 december een grootfeest!!!.Want dan ben ik bruidsmeisje op de bruiloft van een vriendin. Een waanzinnige eer natuurlijk, dus je begrijpt ik zei natuurlijk ja toen ze het aan me vroeg. Ha, ha niet wetende dat het een traditionele Afrikaans bruiloft is...Want dat betekent dat ik in vol ornaat de kerk door moet lopen, in mijn Afrikaanse outfit. Pofmouwen, felgekleurde jurk en een creatie voor op mijn hoofd. Als ik er nu al aan denk krijg ik het spaansbenauwd, hilarisch gewoon. Denk dat de meeste van jullie wel snappen waarom (lol).Moet goed natuurlijk ga ik wel, want zo'n kans en voorrecht krijg je niet vaak. Maar ben wel blij dat ik nog even heb om aan het idee te wennen. Volgende week ga ik naar de dressmaker om mijn maten op te meten.

Tja, ik had al gezegd het wordt een lange brief, sorry... Maar heb ook zoveel te vertellen

Documentaire;
Een andere te bijzondere ervaring is het bezoek aan Savier's familie (de man van Karen van UNIP). Zij wonen nog in de traditionele Afrikaanse village's in de middle of knowhere... Eerst 12 uur in de bus om vervolgens vanuit daar 1,5 uur achter op de fiets (met al je bagage) door een documentaire landschap te rijden. Overal waar je kijkt bananen, cassave en maïs plantages, palmbomen, rotsen en zand voor kilometers lang.... En tussen dit alles, tientallen uitstekende rieten dakjes. Geen enkele westerse herkenning.... geen elektriciteit, verkeersborden, winkels, auto's, etc... enkel en alleen de natuur. Terug naar de roots, de basis. Indrukwekkend en zo mooi... Eenmaal bij de village van Savier's aangekomen, drong het pas echt tot me door waar ik was! Ik kon mijn ogen geloven, dit zie je normaal gesproken in documentaires op discovery channel... maar niet in het echt. Een stuk land met 5 lemenhutjes, loslopende geiten, kippen en voor de rest niks. Alle stamtradities nog in gebruik, het echte Afrika!.... Voor mij echt een hoogte punt tot nu toe en maar als klap op de vuurpijl mag ik dit nog een keer mee maken. De bruiloft wordt namelijk in dit zelfde dorp gehouden! ....

Nou jeetje dat was een lang verhaal..... maar goed ook zoveel te vertellen.... volgende keer toch wat eerder emailen....
Naast al deze geweldige avonturen, ben ik natuurlijk ook bezig geweest met "samen maken we het verschil" en ik heb dan ook al wat dingen op het oog.... Maar hierover volgende week een uitgebreid verslag....
Want denk dat dit wel even genoeg is om te lezen (lol)....

United Inner Power
Riruta, Satellite
Box 5438, 00200 Nairobi
Kenya

Liefs Dagmar

Lieve vrienden,

Reizen door Afrika een ervaring apart....! Overgave en voor 99% verstand op 0....

Hier ben ik dan weer, het heeft even geduurd 2,5 week om precies te zijn, maar dan heb je ook wat te vertellen, zal ik maar zeggen....
Heb een geweldig avontuur achter de rug, samen met Jeanine (een vriendin van mij uit Nederland) die mij en oude vrienden is komen opzoeken in Kenya.

Alleer eerst zijn we naar Kisumu gevlogen, (niet dat het jullie wat zegt, maar even voor mij, om de structuur en de logica erin te houden), dit ligt ongeveer 400 km ten westen van Nairobi. Om daar een bijzondere vriend van Jeanine te ontmoeten. Vader Tielen, een Nederlandse priester, die inmiddels al 47 jaar in Kenya als missionaris werkt. Tijdens de 5 uur duurende reis vanuit Kisumu naar onze eindbestemming, Mbita, heb ik mijn ogen uitgekeken. Prachtig..... de natuur, ongerept, verlaten, betoverend.... uitgestrekte landschappen, vogels, afrikaanse hutjes tussen de meters maisvelden en vrouwen met emmers op hun hoofd op weg naar de dichtbijzijnde rivier. Afrika op zijn mooist, echt in de middle of knowhere. Eenmaal aangekomen, ligt daar het huis van vader Tielen... Een prachtig koloniaal optrek, nog geen 10 meter van het water. Idillisch, een plek om nooit meer van weg te gaan. Zeker ook wanneer ik kennis maak met zijn Afrikaanse "familie". Een hartverwarmende "gezin", bestaande uit moeder Brigitta (oma), Irma (moeder), Andio (haar 2,5 jarig zoontje) en hun 7 geadopteerde kinderen. Kinderen waarvan in de meeste gevallen beide ouders zijn overleden aan aids. In Mbita is 40% van de mensen besmet met het HIV virus!

Na daar een aantal fantastische dagen te hebben door gebracht, met de nadruk op fantastisch! Zijn Jeanine en ik op doortocht gegaan op weg naar Urganda, om daar een andere vriendin van Jeanine te ontmoeten. Hand in de lucht en de Matatu stopt vanzelf!

Een ervaring apart! Een Matatu is een nissan mini-busje waarin ongeveer 14 mensen gaan. Het hoofd vervoer middel van Kenya. Zoals wij de fiets gebruiken (althans sommige van ons), gebruiken zij de Matatu. Voorheen werden hier met gemak 38 mensen in gepropt, 30 mensen binnen + nog eens 8 mensen half hangend uit het raam. Gelukkig is dit sinds een half jaar veranderd en staat hier tegenwoordig een boete op. Er mogen nu niet meer mensen in dan dat er stoelen zijn. Het dode aantal in het verkeer is sindsdien dan ook met 70% gereduceerd! En ik moet zeggen, ik kan me er alles bij voorstellen. Omdat de wegen hier vrij wel allemaal onverhard zijn, is het reizen hier een heel avontuur. De busjes vallen vaak van ellende uit elkaar en rijden als het even kan 130 km per uur, want tijd is pesa (geld).
Regels voor eventuele bagage zijn nog ingevoerd, dus alles gaat onbeperkt mee, levende kippen, zakken meel, aardappelen, 40 kilo, geen probleem. En als het niet onder de stoel past, of onder je benen, dan past het met gemak op je schoot. Zo hebben wij dus ook een paar keer met onze bagage (20 kilo) een flinke afstand gereisd. Het positieve, dat moet je ten slotte overal uit het leven halen, dus dan ook maar hier was dat, mocht de chauffeur hard moeten remmen dan waren wij in ieder geval verzekerd van een airbag. Nee, zonder gekheid, het was soms echt flink afzien. 4 uur als een sardientje in een busje zitten, 25 graden buiten, stoelen met uitgezakte zittingen, 100 km per uur door de bocht top zwaar. Dat is echt overgave, daar zit geen logica in, dat is een kwestie van verstand op 0 en ogen dicht... en wachten tot je bij je bestemming bent.

Na twee heerlijke dagen in Urganda te hebben gehad, gaan we dezelfde reis weer terug en besluiten we naar ons volgende bestemming af te reizen, Kisii. Op zoek naar Winnie en Dennis en hun twee lieve kindertjes.

Als we eenmaal daar zijn, lijkt het alsof de tijd eeuwen heeft stil gestaan. Na 30 minuten gelopen te hebben door de akkers en de thee velden, staan er in de verte twee kleine leemenhutjes naast elkaar, het huis van Dennis en Winnie. Een geweldig plaatje om te zien, maar na de eerste blik, krijgt dat zelfde mooie plaatje een ander beeld; armoede. Binnen in het huis, staat een tafel, vier stoelen, 3 bedden en that's it! Geen luxe, electriciteit, water? We zijn uitgenodigd voor het eten en we moeten uiterraad blijven slapen!. In eerste instantie slaan we de uitnodiging voor het slapen af (want daar hadden we niet opgerekend), maar al snel werd ons duidlijk dat dat niet zo op prijs werd gesteld. Mijn huis, jouw huis! Dus na elkaar onderzoekend aangekeken te hebben, om te peilen wat de ander er van vond, hebben we toch besloten om ja te zeggen!. Met z'n tweeen, in onze kleding, in 1 bed, in een hutje, in Afrika, buiten pikken donker, verweg van de bewoonde wereld... Het was een waanzinnige avond, met een ongekende gastvrijheid, die ik niet had willen missen!

Een bezienswaardigheid! Alle kinderen uit het dorp komen naar het huis van Dennis en Winnie, om ons te zien. Ik snap het niet, wat doen al die kinderen nou toch hier? totdat ik me besef, dat ze nog nooit een persoon met een blanke huidskleur hebben gezien. En allemaal graag even een glimp van het bijzondere bezoek willen opvangen. Als ik naar ze toe ga om ze een handje te geven, lopen ze allemaal gillend weg.... Vreemd, maar iets grappigs heeft het wel. Na wat gebaren en glimlachen durven ze wat dichter in de buurt te komen. Aan het eind van de dag zitten ze allemaal op schoot.

Een waanzinnig reis...... kan niet anders zeggen,

Liefs Dagmar

Het is 19.45 en ben net geland in het land van mijn dromen Afrika. Als ik de doane doorloop zie ik Karin en Savier al staan. Zij leiden het project United Inner Power waar ik de komende zes maanden vrijwilligerswerk zal doen. Na een warm onthaal (Karibu/welkom in Swahilli), gaan we eerst wat drinken. Want er is iemand tegen onze taxi aangereden dus we kunnen nog niet weg. Mijn tas wordt in de kofferbak gelegd en we maken aanstalte naar de dichtsbijzijnde café? Twijfelt, loop ik achter hun aan. Want ik vraag me af of mijn spullen wel veilig zijn? Karin stelt me "gerust", het is een vriend en we zien hem straks weer… Het enige wat ik kan doen is me overgeven en hopen dat ik straks mijn tas inderdaad weer tegenkom. Wennen is het wel, gezien ik graag alles onder controle heb.

Na dat alles geregeld is, gaan we op weg naar huis ( naar UNIP). In een vol beladen taxi, die met schroevendraaiers, tape en touw bij elkaar wordt gehouden. Ongeveer 40 minuten later slaan we af, een onverlichte, hobbelige weg …. Als ik om me heen kijk, zie ik in het licht van diverse kampvuurtjes en kaarsen, een wijk "huizen". Geen herkenbare huizen, maar bestaande uit hout, klei, golfplaaten, autodeuren, kippengaas, uit alles wat te gebruikenis als beschutting. Ik begeef me in de Slams, ook wel slopperwijken genoemd.… Stil heb ik de hoop dat we er alleen maar doorheen rijden, want het beangstigd mij enigzinds. Maar al snel besef ik mij dat dit mijn thuis is voor de komende maanden, als we halverwege de weg stoppen. Welkom to Riruta Satellite!

Als ik uitstap, komt de rioleringslucht mij tegemoet, die ik herken van mijn reis door Egypte. Gelukkig als de kofferbak open gaat zie ik mijn tas, een opluchting die ik wel even kon gebruiken. Karin geeft me een rondleiding, zn laat mij het trainingscentrum, de tailorschool en ons huis zien.
Voor de slams is het een zeer luxe woonomgeving. Het huis is van steen, toiletten, water en licht (als er stroom is)! Het verschil is inderdaad in 1 oog opslag te zien. Maar waarom voel ik me dan toch zo verloren?

De volgende ochtend besluit ik de buurt een beetje te gaan verkennen. Al ben ik hier nooit geweest, toch herken ik het…van de televisie. Het straatbeeld is het best te omschrijven als vervuild, stoffig en druk. Overal waar je loopt, liggen plastic zakjes, blikjes, verbrande maiskolven en huisvuil op de weg. Kom je honden, kippen en geiten tegen. En spelen de kinderen tussen het huisvuil, alsof ze zich begeven in een grote speeltuin. De riolering loopt tussen deze bedrijvigheid gewoon door. Een vreemde gewaarwoording en een schokkende ervaring om dit van dichtbij te zien.

Vandaag ben ik naar Kibera geweest, de grootste slopperwijk van Oost-Afrika, 5 km breed. Miljoenen mensen wonen hier, op centimeters afstand van elkaar. De voordeur van de een is de achterdeur van de ander. Een heel gezin van 6 personen woont in een ruimte van 3 bij 3. Privacy is een onbekend begrip, ruimte een illusie. De trein van Nairobi rijdt dwars door de wijk heen, huizen zijn tot aan 1 mtr van de rails gebouwd, om zo geen plekje onbewoond te laten. Geen water, geen electriciteit, geen toiletten. Afgrijselijk om te zien en nauwelijks voor te stellen. Satellite (wat voor mij al onwerkelijk was) is in vergelijking met Kibera een goede buurt.

UNIP geeft in zowel Satellite als in Kibera workshops op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Waarschijnlijk zal ik in beide wijken zelfverdedigingsworkshops en engelse taal lessen gaan geven. Daarnaast zal ik samen met Karen de oprichters van UNIP kijken naar andere mogelijke workshops. Ben erg benieuwd....

Nou dit zijn voor nu even mijn eerste ervaringen en indrukken op papier. Al met al twee eneverende begin weken en ik moet zeggen dat ik erg naar uitkijk om daadwerkelijk van start te gaan en mijn bijdrage te leveren.